Artykuł Leszka Brogowskiego składa się z dwóch części. W pierwszej opisane są pokrótce praktyki pisarskie artystów, których książki ukazały się we francuskim wydawnictwie Éditions Incertain Sens, specjalizującym się w publikacjach książek artystów. Bo choć sztuka XX wieku wydawać się mogła coraz bardziej abstrakcyjna, elitarna i odległa od spraw codziennych, artyści na różne sposoby starali się ją przybliżyć do życia. Jeśli wśród tych starań warto poświęcić uwagę tym, które wyrażały się w postaci pisania, a zatem i książek, to dlatego, że są one często wyrazem koncepcji sztuki, jako opiekunki życia: sztuka jako rodzaj dyscypliny egzystencjalnej. Kolejne części artykułu poświęcone są sześciu artystom: Laurent Marissal, Bruno Di Rosa, Lefevre Jean Claude, Éric Watier, Hubert Renard, Pascal Le Coq, a tytuł każdej części jest cytatem zaczerpniętym z wypowiedzi artystów i różnych dzieł. „Sztuka, która często ratuje nam życie. Właśnie skończyłem Pinxit III” (Laurent Marissal, e-mail). „Dzięki tej codziennej praktyce, wiem, że istnieję” (Bruno Di Rosa, w rozmowie). „Nieustanne roztrząsanie tego, co nas zaprząta, i na czym – być może – zasadza się jednostka” (Lefevre Jean Claude, w jednym ze swoich tekstów). „Sami ją napiszcie”, mówi o historii sztuki współczesnej amerykański artysta i założyciel wydawnictwa Antinomian Press, Ben Kinmont (fragment o Éricu Watier). „Piszą to imię, o którym mówią nam, że jest nasze” (cytat z Ulissesa Jamesa Joyce’a jako tytuł fragmentu o Hubercie Renard). „Rozmaite wypowiedzi o podwójnym znaczeniu” (cytat z Freuda jako tytuł fragmentu o Pascalu Le Coq). Konkluzje pierwszej części artykułu podkreślają związek pisarskiej praktyki artystów z przekonaniem – bliższym pragmatyzmowi niż strukturalizmowi, który dominował z latach 1960-1980 – że praktyki językowe są bezpośrednio uwikłane w codzienne czynności i aktywności; celem artykułu jest właśnie identyfikacja funkcji językowych, do których odwołują się opisane praktyki artystyczne. Druga część artykułu nawiązuje do tekstu, który Ed Ruscha napisał w roku 1971, „Information Man”, aby podkreślić obecność książki w życiu codziennym, a zatem także jej potencjał i przystosowanie do uczestnictwa w awangardowym projekcie pojednania sztuki z życiem. W roku 1962 Ruscha opublikował własnym nakładem Twentysix Gasoline Stations, jedną z pierwszych książek artystów, które inaugurowały ten zbiorowy projekt awangardy. Podmiotem „Information Man” jest wszechwiedzący autor, który – na modłę zarazem buchaltera i agenta policji – opisuje, co przydarzyło się egzemplarzom nakładu tej książki. „Jedynie trzydzieści dwa egzemplarze posłużyły celom bezpośrednio użytkowym: trzynaście spośród nich posłużyły do przyciskania kartek papieru lub innych małych przedmiotów. Siedem posłużyło jako packa na muchy, komary i inne małe insekty, a dwa do celów samoobrony. Dziesięć egzemplarzy posłużyło do podparcia ciężkich drzwi, a ponieważ są pakowane po dziesięć, jeden pakiet posłużył do zablokowania otwartych drzwi.” Itd. Piękna intuicja: książka do tego stopnia uwikłana jest w codzienność, że czynione z niej użytki wykraczają czasem poza zwykłą lekturę. Ale rzeczywistość posuwa się dalej niż fikcja Ruscha’y, czego dowodzą liczne cytaty z dzienników Victora Klemperera, składające się na drugą część artykułu, przyczynek do hipotetycznego tekstu „Information Man n°2”. „Kupno, a także wypożyczanie wszelkiego rodzaju książek, czasopism i gazet było bowiem człowiekowi noszącemu gwiazdę zakazane. / To, co się miało potajemnie w domu, stanowiło źródło niebezpieczeństwa i musiało być chowane pod szafami, i dywanami, na piecach i karniszach, albo trzymane z węglem jako materiał na podpałkę.” Ocalały z zagłady Drezna, Klemperer tak kończy LTI. Notatnik filologa: „Chciałem wydzielić z całej reszty drążek balansowy i naszkicować jeszcze tylko trzymające go dłonie. Tak powstała ta książka […].” Pisać, aby się trzymać.