Studium poświęcone twórczości Władysława Strzemińskiego, jednego z najwybitniejszych polskich artystów dwudziestowiecznych. Autor nie ogranicza swej analizy do okresu unistycznego (1927–1934), jak się to zazwyczaj czyni, ale omawia także inne aspekty twórczości artysty – malarstwo figuratywne i malarstwo powidoków. Dowodzi, że nie ma konfliktu między unizmem i innymi, mniej znanymi programami malarskimi Strzemińskiego i że dopełniają się one wzajemnie, tworząc spójną całość: oparty nie na mimesis, ale na semiosis system, w którym malarstwo nabiera cech języka wizualnego. Poszczególne etapy twórczości malarskiej artysty odpowiadają funkcjom języka – estetycznej, denotatywnej i metajęzykowej. Pierwotna wersja eseju opublikowana została w kwartalniku „Les Cahiers du mnam”, wydawanym przez Centrum Georges’a Pompidou w Paryżu.